Czyli: śmiech w sytuacji braku rzeczywistego powodu, także: absurd. Śmiechem możemy wyrazić nasz stosunek do sprawy: spontanicznym – szczery, udawanym – uważany za właściwy.

Pusty śmiech to albo spontaniczna reakcja na nie wiadomo co, albo słowne stwierdzenie, że uważamy coś za nonsensowne, niemożliwe. On miałby to zrobić? Pusty śmiech! czyli śmiej się pan z tego!. Ten pierwszy pusty śmiech jest zwykle głośny, drugiego nie słychać.