ratunek. Tu miał się spełnić - na Czerniakowie. Od dwóch nocy Jerzy obserwował nienawistną Wisłę: obnażona w światłach rakiet i reflektorów, ukazywała bąble sunących środkiem pontonów. I zaraz następowała artyleryjska młocka. Jerzy widział, jak tryskające w górę gejzery wybuchały zabierając z sobą nadzieję. Jeszcze tylko głowy walczących z falami, jak małe niefrasobliwe piegi występujące w słońcu reflektorów i rakiet. Cisza: Znów w pobłyskach zwycięska, czarna fala. Odwracał twarz i ze swego wysokiego punktu obserwacyjnego przenosił się w noc Śródmieścia. Płonęły tu i ówdzie światła: Niekoniecznie musiały to być pożary: raczej rozniecone na placach ogniska, orientujące o dogodnych miejscach zrzutów. Ta pomoc, zjeżdżająca