i ta myśl umocniła mnie w obojętności dla Poliny. Na talerzyku przed nią leżało ciastko. Rozgrzebywała je łyżeczką i powtarzała słowa, które już do mnie nie docierały.<br><br>- Pamiętasz, Adamczyk, jak ugryzłeś mnie w paleć? A pamiętasz, jak puszczaliśmy latawca na wałach? A w Bojarce - przyponunasz sobie tę noc, kiedyśmy spacerowali po rżysku? Wtedy pod oknem był Leonid. Spłoszyłeś nas... Tego dnia pocałował mnie po raz pierwszy...<br><br>Wielkie Łuki... Bojarka... Jak to było dawno... Miałem wrażenie, że od tego czasu upłynęły wieki... Kogo wspominała Palina? Czyżby mnie i siebie? Czy raczej dwie inne istoty, które nam obojgu już stały się obce?<br><br>- Polina