za Watykanem. <br>- Jakie one smutne! - mówiła. - Niebo tu szafirowe, powietrze jak kwiat, a one czegoś smutne. <br>W Złotym Domu Nerona nie zdołała dłużej popasać niż kwadrans. <br>- A, tam! po piwnicach łazić - sarkała - że też chciało się jemu mieszkać jak kretowi. A tymczasem te dudki w czerwonych szarfach uciekną, a i słońce zajdzie. <br>Śpieszyła czym prędzej z powrotem do ogrodu obserwować jaskrawo wystrojonych pupilów jakiejś szkoły zakonnej. <br>Lubiła rzucać soldy do fontanny di Trevi, a potem kłócić się z poławiaczami monet; w bazylice Świętego Piotra nic jej tak nie zajmowało jak tęcze w kryształowych żyrandolach i twarze żywych prałatów, odmawiających wspólnie brewiarz