Co z tego, że dwuroczny to forma dopuszczalna, skoro prawie nie używana? W Korpusie Języka Polskiego PWN (wersja pełna, dostępna w wydawnictwie) na ok. 700 użyć słowa dwuletni przypadają trzy przykłady użycia słowa dwuroczny. Kierując się frekwencją, należałoby to ostatnie starannie omijać.
Proszę też zauważyć, że nie mówimy o planie pięciorocznym, szkole czterorocznej, czternastorocznym chłopaku itd. Formacje z końcowym -letni są o wiele powszechniej używane. Dlatego opowiadam się za formami typu dwuipółletni, a nie dwuipółroczny.
Jeśli ta ostatnia forma, rzadko używana, nie razi, to chyba dzięki przymiotnikowi półroczny, z którym się kojarzy, por. półroczne dziecko, nie półletnie dziecko.