Pseudonim osoby, która nie używa bądź nie używała go wraz z nazwiskiem, zapisuje się zazwyczaj po tymże nazwisku po wyrazie pseudonim lub po skrócie pseud. (ewentualnie ps.), np. Bernard Zakrzewski, pseud. Oskar. Możliwe jest też zapisywanie pseudonimu bezpośrednio po nazwisku, lecz należy go wówczas umieścić w cudzysłowie, np. Bernard Zakrzewski „Oskar”. Przywołując w dalszym tekście daną osobę, można się posługiwać samym pseudonimem ujętym w cudzysłów, a więc np. „«Oskar» pełnił funkcję szefa kontrwywiadu w II Oddziale Sztabu Komendy Głównej AK”. Cudzysłów sygnalizuje odbiorcy tekstu, że ma on do czynienia z pseudonimem, który – jak wiemy – może przybierać rozmaite formy, por. Hanka, Niedźwiadek, Ogień. Znak cudzysłowu ułatwia odbiór zdań, w których „żeński” pseudonim mężczyzny jest łączony z orzeczeniem w rodzaju męskim, por. „«Siostra» został aresztowany 14 grudnia 1943 r. na ul. Hożej”. Braku cudzysłowu w tytule w czołówce filmu czy na plakacie anonsującym jego premierę nie należy uznać za błąd, tego rodzaju formami słowno-graficznymi rządzą swoiste reguły. Natomiast jeśli tytułem tym posługujemy się w zwykłym tekście, powinniśmy stosować cudzysłów, tzn. gdy tytuł składamy kursywą posługujemy się cudzysłowem typograficznym (Generał „Nil”), gdy natomiast tytuł ujmujemy w znaki cudzysłowu, konieczny jest cudzysłów drugiego stopnia („Generał «Nil»” lub „Generał »Nil«”).