W polskiej literaturze językoznawczej występuje niemal wyłącznie termin języki indoeuropejskie. Początkowo miał on charakter historyczno-geograficzny – języki tej grupy zajęły obszary od Indii na wschodzie po krańce Europy na zachodzie. Choć warto pamiętać, że później rozprzestrzeniły się także na terytorium obu Ameryk i Australii. Termin języki indogermańskie pojawia się rzadko i w specjalnych kontekstach typu „języki aryjskie, języki indoeuropejskie, języki indogermańskie” (por. A. Brückner, Słownik etymologiczny języka polskiego) bądź też z adnotacją, że jest to termin stosowany przez uczonych niemieckich (podobnie jak języki protoaryjskie – przez lingwistów brytyjskich; por. A. Bańkowski, Słownik etymologiczny języka polskiego).
Motywy posługiwania się terminem języki indogermańskie mogą być różne, np. snobizm i chęć wyróżnienia się, nieznajomość współczesnej terminologii polskiej, oczywiście także germanocentryzm.