Dziękujemy za tyle ciekawych pytań. Odpowiadamy po kolei:
ad 1. re to rzeczownik.
ad 2. trza to potoczna forma predykatywu trzeba. Jak on odmienna jest przez czas tylko analitycznie (trza – trza było – trza będzie).
ad 3. zacz powstało z połączenia przyimka za z cząstką -cz – dawną formą biernika zaimka pytajnego, odpowiadającego dzisiejszemu co. Współcześnie zacz używane jest tylko w książkowych konstrukcjach kto zacz i co zacz, które można w całości kwalifikować jako zaimki pytajne, np.: „Mnie z początku także kokietował, tym bardziej iż dobrze nie wiedział, kto zacz jestem [tzn. kim jestem]” (Witold Gombrowicz, Wspomnienia polskie. Wędrówki po Argentynie). Samego zacz natomiast nie można zaliczyć do żadnej części mowy, gdyż nie jest ono samodzielną jednostką, która podlegałaby takiej kwalifikacji.
ad 4. recte na podstawie użyć zaświadczonych w Korpusie Języka Polskiego można zakwalifikować jako spójnik. Łączymy tym słowem dwa rzeczowniki, aby zaznaczyć, że drugi – w przeciwieństwie do pierwszego – jest właściwą nazwą danej rzeczy, np.: „Złamał mi się stary grzebień, kupiłem nowy w reprezentacyjnej państwowej drogerii, w Alejach Ujazdowskich, recte Stalina” (Leopold Tyrmand, Dziennik 1954) lub „Syn kolejarza, recte robotnika kolejowego… (Jarosław Iwaszkiewicz, Sława i chwała).
ad 5. zrzec się jest w całości bezokolicznikiem. Formy tego czasownika nie są przecież używane bez się.
ad 6. naznacz, racz, zarycz – podobnie jak inne formy rozkazujące – nie są określone gramatycznie co do czasu. Inaczej mówiąc, w trybie rozkazującym czasowniki nie odmieniają się przez czas. Czy dana forma rozkazująca odnosi się do przyszłości, czy do teraźniejszości, można określić na podstawie kontekstu i sytuacji.
ad 7. razy w konstrukcjach takich, jak dwa razy trzy, jest spójnikiem. Zob. Inny słownik języka polskiego PWN, hasło razy 2, znaczenie 2.