Takie imiona nie tylko istnieją, ale są nawet dość często spotykane: Anett mieszka w Polsce ponad 6 tys., a Liliann ok. 7,5 tys., Bożenna jest imieniem ponad 15 tys. Polek, zaś Izabella to imię tylko nieco mniej popularne (ok. 14 tys. użytkowniczek).
Imiona te mają pewną cechę wspólną, którą jest podwojona spółgłoska na końcu wyrazu, ale są też między nimi istotne różnice. Najistotniejsza z nich to pochodzenie: imię Bożenna jest słowiańskie, forma Anetta powstała od Anna (notabene mamy też w Polsce imię Annetta), a pojawiła się u nas współcześnie jako zapożyczenie z francuskiego, Izabella to imię pochodzenia biblijnego (zapożyczenie dokonało się jednak najprawdopodobniej pod wpływem hiszpańskim i/lub łacińskim), imię Lilianna wywodzi się z łaciny.
W związku z tym, że jest francuskie Anette (i rzadsze Annette), należy formę Anetta uznać za poprawne spolszczenie, choć z czasem doszło to głębszej polonizacji i ukształtowania się imienia Aneta. Podobnie też trudno kwestionować formę Izabella, skoro mamy łacińską i hiszpańską Isabella. Podwojone spółgłoski w zakończeniu tematu fleksyjnego imion obcego pochodzenia nie są niczym osobliwym, skoro używamy imion Zuzanna i oczywiście Anna.
Wątpliwości może budzić jedynie forma Bożenna (i podobna Marzenna). Podwojona głoska pojawiła się w niej prawdopodobnie pod wpływem imion takich, jak Joanna, Zuzanna, mogła tu też ujawnić się chęć nadania imieniu oryginalności. Faktem jest, że imię to zyskało pewną popularność, szczególnie dużą w latach 40. i 50. XX w., trudno więc je kwestionować.
Moda imiennicza mogła mieć wpływ na utrwalenie się tych imion, to bardzo prawdopodobne. Trzeba jednak powiedzieć, że bardzo wiele imion nadaje się pod wpływem mody.