Mamy tu do czynienia z rozbieżnością między wymową a pisownią – tematyczne c jest wymawiane jako [k]: [benfika], [celika]. Nie jest to przeszkodą w odmianie tych wyrazów w tych przypadkach, w których nie dochodzi do oboczności k:ki. A zatem w celowniku, bierniku, narzędniku i miejscowniku dodajemy odpowiednią końcówkę do tematu benfic-, celic-. Otrzymamy zatem formy: C. benfice, celice (wym. [benfice, celice], jak: matce), B. benficę, celicę (wym. [benfikę], [celikę], jak matkę), N. benficą, celicą (wym. [benfiką], [celiką], jak matką), Ms. (o) benfice, (o) celice (wym. [benfice], [celice], jak matce).
Inaczej jest w dopełniaczu, w którym pod wpływem końcówki -i głoska |k| ulega zmiękczeniu i powstaje |ki|. W takiej sytuacji musimy zamienić (w pisowni) c na k, ponieważ w innym wypadku formy dopełniacza tych nazw wymawialibyśmy: [benfici], [celici] – z |ć|, nie zaś z |ki|. A zatem poprawny zapis dopełniacza to: benfiki, celiki.
Podobnie zachowują się inne nazwy obce o podobnym zakończeniu: mówimy o filmach Vittoria de Siki (w mianowniku: de Sica) i o golach strzelonych przez piłkarzy Benfiki Lizbona (w mianowniku: Benfica Lizbona).