Artystą rezydentem nazywa się twórcę (np. pisarza, muzyka, malarza) zatrudnionego w jakiejś instytucji przez stowarzyszenie kulturalne, uczelnię artystyczną czy władze samorządowe, sprawujące nad nim mecenat, a niekiedy zapewniające zamieszkanie i pokrywające częściowo albo w całości koszty utrzymania oraz stwarzające warunki do tworzenia, do pracy. Trudno jednak, według mnie, nazwać taką działalność kogoś rezydencją, a tym bardziej rezydenturą. Słowo rezydentura, którym dawniej nazywano ‘stanowisko rezydenta’ i ‘siedzibę rezydenta’, oznacza dzisiaj ‘miejsce, gdzie znajduje się ośrodek kierowniczy jakiejś organizacji, instytucji, agenturę obcego wywiadu w jakimś państwie’. Rezydencja z kolei kojarzy nam się z ‘reprezentacyjną siedzibą dostojnika państwowego, z miejscem zamieszkania głowy państwa’, nie rezydowaniem, czyli ‘urzędowaniem w rezydencji’. Na swój sposób taki artysta rezydent jednak rezyduje…

Należy mówić o sylwetce balanchine'owskiej, czyli takiej, którą spopularyzował George Balanchine (właściwie Giorgi Balancziwadze, amerykański choreograf pochodzenia gruzińskiego; zmarł w 1983 r.). Nie jest to w tym wypadku przymiotnik dzierżawczy (odpowiadający na pytanie: czyj?), tylko jakościowy (odpowiadający na pytanie: jaki?).