Kiedy przytaczamy dłuższy cudzy tekst, powinniśmy zasadniczo zachować jego kształt werbalny i typograficzny. Ingerencja – zarówno w warstwę słowną, jak i graficzną – jest oczywiście możliwa, ale bezwzględnie musi być to odnotowana we wtrąceniu nawiasowym bądź ewentualnie w przypisie.
Gdy decydujemy się wyróżnić rozspacjowaniem wyraz, który w oryginale nie był wyróżniony, dajemy np. dopisek: [wyróżnienie – AW]. Gdy chcemy podzielić na punkty tekst, który w oryginale jest ciągły, możemy użyć np. liter w nawiasach kwadratowych jako sygnałów zewnętrznej ingerencji w tekst źródłowy, por. tekst oryginalny:

Znaki interpunkcyjne służą do oddzielania sąsiadujących członów, wydzielania wstawek, zapowiadania wyliczenia, wskazywania na opuszczenie części wypowiedzenia, wskazywania na ładunek emocjonalno-logiczny, cytowania.

i ten sam tekst jako cytat z wypunktowaniem:

Znaki interpunkcyjne służą do
[a)] oddzielania sąsiadujących członów,
[b)] wydzielania wstawek,
[c)] zapowiadania wyliczenia,
[d)] wskazywania na opuszczenie części wypowiedzenia,
[e)] wskazywania na ładunek emocjonalno-logiczny,
[f)] cytowania.