Polska wymowa zapożyczonego wyrazu może nawiązywać do jego obcej wymowy albo do pisowni. W wypadku starszych zapożyczeń z angielskiego wzorem bywała pisownia (np. Waszyngton), nowsze zapożyczenia są fonetycznie oparte przeważnie na wymowie oryginału, co wynika stąd, że znajomość angielskiego się upowszechnia, a język ten dociera do nas bodaj częściej w mowie niż w piśmie. Często do obcej wymowy dostosowuje się też polska pisownia, por. czat, w którym proces ten już się dokonał, i mail, w którym się dokonuje, gdyż w polskich tekstach, na razie co prawda potocznych, spotykamy już formę mejl.
Wymowa [gogle] angielskiej nazwy Google, nawiązująca do pisowni, powstała na przekór wskazanej wyżej tendencji. Można przypuszczać, że kryje się za tym zabawa językiem, swoista gra znaczeń. Nietrudno zauważyć, że istnieje słowo gogle o znaczeniu 'okulary narciarskie lub motocyklowe', też zapożyczone z angielskiego (w oryginale goggle), i że w słowie Google podwojone oo w środku przypomina okulary.
Kompromisem między oryginalną czy też bliską oryginalnej wymową [gugl], a spolszczoną, opartą na pisowni lub na żarcie wymową [gogle] może być wymowa [gugle], z którą się też spotykamy. Zarówno Gogle, jak Gugle mają tę zaletę, że można je łatwo odmieniać: Gogli, Gugli, Goglom, Guglom itd. Pisany z angielska Google należałoby odmieniać starannie z apostrofem: Google'a, Google'owi itd., ale – jak łatwo sprawdzić za pomocą wyszukiwarki Google – w sieci przeważa pisownia bez apostrofu: Goggla, rzadziej Gugla. Ktoś nieświadom rzeczy mógłby na tej podstawie utworzyć mianownik Googel (Gugel) lub nawet Googiel (Gugiel).