Tradycyjne cztery koniugacje wzorowano na opisach fleksji łacińskiej. Jan Tokarski, który poddał je analizie, stwierdził, że choć teoretycznie zasadne, w praktyce nie pozwalają one na bezbłędne tworzenie form czasowników polskich, a to ze względu na wymiany przyrostków tematowych i alternacje zachodzące w tematach. Pogrupował więc czasowniki inaczej niż tradycyjnie, biorąc pod uwagę nie tyle końcówki, ile dłuższe od nich zakończenia (obejmujące końcówkę i przyrostek tematowy), a dodatkowo podał tabele z wykazem seryjnych alternacji. Wyodrębnionych przez siebie klas czasowników nie nazwał koniugacjami, lecz grupami tematowymi. Ich liczba była u niego różna: od około 50 przeszedł do kilkunastu, łącząc grupki mało różniące się między sobą.
Odpowiedź na Pani pytanie brzmi: koniugacji – rozumianych tak jak w łacinie, a więc jako różne zestawy końcówek fleksyjnych czasowników – mamy cztery. Liczba różnych co do odmiany klas czasowników jest znacznie wyższa, w książce Czasownik polski Zygmunta Saloniego przekracza 100 (przy czym niektóre klasy można dalej dzielić, aby uniknąć wariancji wewnątrz nich).