Nazwy ulic i tym podobnych obiektów topograficznych to dość skomplikowane twory językowe. Zwykle składają się z nazwy gatunkowej (ulica, plac itd.) oraz właściwej nazwy własnej (np. Sławkowska, 3 Maja, Dwóch Mieczy, Świętego Jana). Kiedy nazwa ulicy staje się w zdaniu okolicznikiem miejsca, nazwa gatunkowa przyjmuje formę miejscownika, a nazwa własna – w zależności od typu – może przyjąć formę miejscownika (np. przy ulicy Marszałkowskiej – przydawka przymiotna, związek zgody) albo dopełniacza (np. przy ulicy Cyraneczki – przydawka dopełniaczowa, związek rządu).
Nazwom ulic towarzyszą często określenia, odnoszące się do numeru budynku i numeru lokalu w tymże budynku. Jeśli np. wyrażenie ma postać: ulica Marszałkowska 27 mieszkania 17, to mamy tu do czynienia ze zwyczajowym opuszczeniem (elipsą) elementów podanych w nawiasach: ulica Marszałkowska (budynek numer) 27 (numer) mieszkania 17. Określenie budynek występuje w mianowniku, mieszkanie – w dopełniaczu.
Przytoczona w pytaniu reguła [383], mówiąca o tym, że mamy do czynienia z dwoma okolicznikami, z których drugi jest określeniem pierwszego, nie ma tu zastosowania, ponieważ okoliczniki w ogóle tu nie występują. Mamy tu do czynienia z przydawką rozbudowaną, złożoną z elementów nierównorzędnych. A tego rodzaju grup składniowych na mocy innego fragmentu reguły [383] nie rozdzielamy przecinkami.