Głoska zapisywana za pomocą graficznego znaku ó jest umotywowana historycznie w formie zdrobniałej ozdóbka pochodzącej od rzeczownika ozdoba. W języku polskim w takich parach (bez względu na to, czy są to formy staropolskie, czy powstałe lub zapożyczone w późniejszych czasach) pojawia się alternacja samogłoskowa o do ó (por. woda: wódka, wdowa: wdówka) będąca wynikiem opisanego już przez dr Krystynę Długosz-Kurczabową wzdłużenia zastępczego.

W zdrobnieniu drugiego stopnia od rzeczownika ozdoba nie ma historycznych przesłanek do takiej alternacji, ponieważ w hipotetycznej formie staropolskiej byłyby w niej dwa jery, z których jeden zwokalizowałby się kosztem drugiego, żaden nie spowodowałby jednak wzdłużenia zastępczego, jak w wyrazie ozdóbka. Zwróćmy jednak uwagę, że jest to rzeczownik powstały dawno po procesie wzdłużenia zastępczego (nie jest zresztą notowany przez żaden słownik czy Narodowy Korpus Języka Polskiego, choć powszechny w języku internautów). Formą o wiele bardziej naturalną jest zatem ozdóbeczka, zachowująca bez alternacji rdzeń bazy, a utworzona na wzór rzeczowników wdóweczka, wódeczka, w których ó również nie jest uzasadnione historycznie. Jest to zatem sytuacja nieco inna niż w wypadku wyrazu kościołeczek, notowanego chociażby w Słowniku języka polskiego J. Karłowicza, A. A. Kryńskiego i W. Niedźwiedzkiego z lat 1900–1927, a jeszcze wcześniej w pismach I. Kraszewskiego, czyli znacznie starszy niż ozdóbeczka.