Nie ulega wątpliwości, że przymiotniki tani, smaczny tworzą regularne syntetyczne formy stopnia wyższego i najwyższego: tańszy, najtańszy; smaczniejszy, najsmaczniejszy. Nie ulega jednak również wątpliwości, że istnieje z polszczyźnie stopniowanie analityczne, czyli opisowe, polegające na tym, że przed przymiotnikiem albo utworzonym od niego przysłówkiem stawiamy wyrazy: bardziej, najbardziej, np. bardziej interesujący, mniej interesujący. W samym takim stopniowaniu nie ma niczego złego – źle się jednak, moim zdaniem, dzieje, gdy chcemy je odnosić do przymiotników i przysłówków krótkich, tradycyjnie i bezkolizyjnie stopniowanych syntetycznie. Czasami prowadzi to do efektów komicznych czy wręcz karykaturalnych, jak w autentycznych zdaniach: Te pierogi są bardziej dobre niż tamte, Twój wynik jest bardziej zły niż mój. Podobnie rażą (mnie) konstrukcje bardziej tani, bardziej smaczny – nie widzę powodu, by rezygnować z prostych i tradycyjnych form tańszy, smaczniejszy.
Wypada mi się więc zgodzić z opinią zawartą w Nowym słowniku poprawnej polszczyzny pod red. A. Markowskiego: „W polszczyźnie ostatnich dziesięcioleci obserwujemy systematyczne odchodzenie od stopniowania regularnego na rzecz stopniowania analitycznego. Ma to pewne uzasadnienie praktyczne – struktury opisowe powstają mechanicznie, bez konieczności uwzględniania wymian głoskowych, a ponadto mogą nazywać dwa rodzaje modyfikacji cechy – albo jej intensyfikację, albo osłabienie. Zastępowanie bez powodu tradycyjnych, syntetycznych form stopniowania regularnego formami dłuższymi, analitycznymi, nie zasługuje na aprobatę”.