Jak wiadomo, Polacy na niczym nie znają się tak dobrze jak na medycynie i na swoim języku. Ekspertom od „misiów” można odpowiedzieć np. cytatem z Kochanowskiego: „Nie frasuj mi się, moje dziecię miłe” (Odprawa posłów greckich). Albo z Niemcewicza: „Ten będzie moim mężem, kto mi się podoba” (Powrót posła). Albo ze Słowackiego: „Przyśniło mi się tylko kilka pytań w grobie…” (Kordian). Albo z Fredry: „I cóż złego mi się stanie?” (Zemsta). Albo z Mickiewicza: „No, Tadeuszku, przyznaj mi się Waść, a szczerze” (Pan Tadeusz). A gdyby ekspert kręcił nosem, że te cytaty za stare i teraz się mówi inaczej, to niech go Pani zaprosi do Korpusu Języka Polskiego PWN. Nawet w niewielkiej jego części dostępnej bezpłatnie w Internecie jest mnóstwo przykładów z mi się.
Dodajmy na koniec, że mi ani się nie są akcentowane, więc nie można ich użyć na początku zdania. „Mi się to podoba” byłoby równie złe, co „Się mi to podoba”. Ale „To mi się podoba” – z akcentem na to – jest bez zarzutu. Dużo gorsze byłoby: „To podoba mi się”, bo pozostawianie bez potrzeby się na końcu zdania nie jest dobrym zwyczajem. A ostatnie przytoczone przez Panią zdanie – „To podoba się mi” – byłoby wręcz fatalne.