To nie językoznawcy, lecz użytkownicy języka „decydują” o tym, czy dana forma jest poprawna, a jako że wszystko wskazuje na to, że konstrukcja na Wilanowie staje się coraz powszechniejsza, to zdaje się, że jest coraz bardziej akceptowana.
Przyimek na łączymy z nazwami terytoriów niesamodzielnych, np. dzielnic (mieszkam na Mokotowie, na Ochocie, na Woli – także z czasownikami ruchu: jadę na Mokotów, na Ochotę, na Wolę), natomiast w (oraz do – z czasownikami ruchu) – z nazwami obszarów samodzielnych (mieszkam w Europie, w Polsce, w Warszawie – jadę do Europy, do Polski, do Warszawy). Wilanów do połowy XX wieku był odrębną miejscowością (a więc terytorium samodzielnym), dlatego mówiło się jestem w Wilanowie, jadę do Wilanowa. Gdy już został przyłączony do Warszawy, używano nadal tych konstrukcji – dużą część jego mieszkańców stanowili bowiem ludzie, którzy posługiwali się nimi „od zawsze”. Gdy kilkanaście lat temu zaczęło powstawać nowe osiedle, jego mieszkańcy – osoby przybyłe spoza dzielnicy i spoza Warszawy – zaczęli używać nazwy swojej dzielnicy tak, jak się używa nazw innych dzielnic: na Wilanowie, na Wilanów (jak: na Ochocie, na Ochotę). Podobnie dzieje się z nazwami innych nowych (lub stosunkowo nowych) dzielnic na obrzeżach Warszawy zasiedlanych obecnie przez nowych mieszkańców – o ile jeszcze 3 dekady temu mówiono głównie w Białołęce, do Białołęki, gdyż w dzielnicy tej, przyłączonej do Warszawy (podobnie jak Wilanów) w 1951 roku, mieszkali głównie jej dawni mieszkańcy. Odkąd zaczęto budować w niej nowe osiedla, zaczęły się upowszechniać konstrukcje na Białołęce, na Białołękę.
Czy więc wyrażenia na Wilanowie, na Wilanów są poprawne? Jeśli są powszechne, szczególnie wśród mieszkańców dzielnicy, to zapewne są akceptowane, również dlatego, że mają oparcie w systemie języka. Można sądzić, że za jakiś czas zostaną skodyfikowane przez wydawnictwa poprawnościowe.