Ogólna zasada edytorska mówi, iż kursywą wyróżniamy wyrazy, wyrażenia lub całe zdania funkcjonujące na prawach cytatu z języka obcego, z wyjątkiem wyrazów i wyrażeń powszechnie stosowanych (np. postscriptum, incognito). Oznacza to, że wyróżnieniem typograficznym nie obejmujemy tych elementów, które zaadaptowane zostały na gruncie polszczyzny na poziomie ortograficznym, fonetycznym, fleksyjnym (odmieniają się) i/lub słowotwórczym (tworzą wyrazy pochodne), a także tych wyrazów, które co prawda zachowały oryginalną wymowę i pisownię, nie odmieniają się i nie tworzą derywatów słowotwórczych, lecz są na tyle często używane i znane, że nie ma konieczności zaznaczania ich obcego pochodzenia. Zasadniczo bowiem kursywa, którą wyróżnia się obce elementy, stanowi sygnał dla czytającego, że będzie miał do czynienia z wyrazem sobie nieznanym.
Każdy z przykładów podanych w pytaniu należy rozpatrzeć osobno. Wyrażenie sitting room zostało potraktowane jako niezaadaptowane na poziome fleksyjnym, gdy tymczasem wyrażenia z członem room są już w polszczyźnie odmieniane, a więc na tyle przyjęte, że kursywa jest zbyteczna, por.
Swoje koleżanki mogłam gościć jedynie w sitting roomie albo w kuchni, nie mogły wchodzić do mojego pokoju na poddaszu.
Właśnie zrobił nam biblioteczkę w sitting roomie, gdzie mamy nadzieję zmieścić połowę książek z 20 kartonów.
Czyż jest coś bardziej rozkosznego, gdy po wędrówce po szkockich górach zapadasz się w fotelu w sitting roomie ze szklaneczką whisky.
Jackson siedział w fotelu w ciemnym living roomie luksusowego apartamentu na dachu przedwojennego budynku, którego okna wychodziły na Central Park.
Wieczorami siadaliśmy sobie wszyscy w living roomie i prowadziliśmy bardzo ciekawe rozmowy na przeróżne tematy.

Angielskie dialogi z przykładu drugiego należy bez wątpienia zapisać kursywą. Natomiast wyrazy emploi i alter ego są używane na tyle często, iż nie trzeba (!) ich wyróżniać pismem pochyłym.