Pierwsza kwestia dotyczy zbiegu znaków interpunkcyjnych . Jeśli zdanie kończy się cudzysłowem lub nawiasem, przed którym postawiliśmy wykrzyknik lub znak zapytania, to po cudzysłowie lub nawiasie stawiamy kropkę, np.
Zapytał: „Wyjeżdżasz?”.
Krzyknął: „Wyjeżdżam!”.
Nie rozumiem nic z tego (Zresztą, kto by to zrozumiał?).
Posłuchaj mnie (choć ten jeden raz!).
Na końcu każdego z powyższych zdań postawiliśmy kropkę.
Podobne wypowiedzenie możemy także zakończyć wykrzyknikiem lub znakiem zapytania, np.
Naprawdę krzyknął: „Wyjeżdżam!”?
Ten drań zapytał: „Wyjeżdżasz?”!
On naprawdę krzyknął: „Wyjeżdżam!”! (zbieg dwóch wykrzykników rozdzielonych cudzysłowem)
Czy on naprawdę zapytał: „Wyjeżdżasz?”? (zbieg dwóch znaków zapytania rozdzielonych cudzysłowem)
Posłuchaj mnie (choć ten jeden raz!)! (zbieg dwóch wykrzykników rozdzielonych nawiasem)
Posłuchałbyś mnie (choćby raz?)? (zbieg dwóch znaków zapytania rozdzielonych nawiasem).
Jak widać, interpunkcja polska pozwala na różnorodne modulowanie treści wypowiedzi. Nie dopuszcza jedynie zbiegu dwóch kropek oddzielonych nawiasem lub cudzysłowem. Jeśli ostatnim składnikiem wypowiedzenia złożonego jest zdanie oznajmujące w nawiasie lub cudzysłowie, to nie stawiamy po nim kropki, a po całym wypowiedzeniu stawiamy taki znak, jaki wynika z charakteru wypowiedzenia, np. Powiedział: „Wyjeżdżam”. (kropka tylko po cudzysłowie)
Dlaczego tak się stało? (Nie umiałem sobie z tym poradzić). (kropka tylko po nawiasie)
Naprawdę powiedział: „Wyjeżdżam”? (bez kropki po Wyjeżdżam).
Jeśli jednak kropka występująca w zakończeniu wypowiedzi ujętej w nawias lub cudzysłów (która to wypowiedź jednocześnie kończy zdanie) należy do skrótu lub inicjału (a nie jest sygnałem zakończenia zdania), to ją stawiamy, mimo że po występującym po niej nawiasie lub cudzysłowie także postawimy kropkę, np.
Pojechaliśmy do Francji (z W.K.). (tu mamy zbieg dwóch kropek rozdzielonych nawiasem – pierwsza kropka należy do inicjału)
Wystąpił w filmie „Listy do M.”. (zbieg dwóch kropek rozdzielonych cudzysłowem – pierwsza kropka należy do inicjału)
Dotyczy to wielu czasowników (pisać, czytać, robić itd.). (zbieg dwóch kropek rozdzielonych nawiasem – pierwsza kropka jest zakończeniem skrótu)
Przeczytałem książkę „Wojna 1920 r.”. (zbieg dwóch kropek rozdzielonych cudzysłowem – pierwsza kropka jest zakończeniem skrótu)

Drugie pytanie dotyczy przecinka w wyrażeniu dość (,) że. Jeśli wyrażenie to służy wskazaniu jakichś mało istotnych szczegółów dotyczących spraw opisanych w pierwszej części zdania, to przecinek pomijamy, np.
Nie wiem, czy wynika to z jego lenistwa, dość że nie widzę żadnych postępów.
Jeśli zaś mamy do czynienia z ze zdaniem złożonym nie dość, że…, to jeszcze…, to przecinek stawiamy, np.
Nie dość, że całymi nocami hałasowali, to jeszcze zniszczyli mieszkanie.