Początkowo wyrażenia tego używano, mówiąc o osobach: znaczyło ono, że w imieniu człowieka przejawia się jego charakter. Z biegiem czasu zakres jego użycia się rozszerzył i zaczęto umieszczać je w kontekście jakichkolwiek nazw, niekoniecznie nawet własnych, aby zwrócić uwagę, że trafnie charakteryzują one osobę lub rzecz, o której mowa. Przejrzałem wystąpienia zwrotu nomen omen w Narodowym Korpusie Języka Polskiego i w wielu wypadkach w ogóle nie znalazłem powodu, dla którego go użyto. Może wynika to ze szczupłości kontekstów, które oferuje NKJP (nawet po rozwinięciu są dość skąpe), a może świadczy o tym, że nomen omen jest zwrotem używanym dla „szpanu”. W Pana przykładzie użycie zwrotu nomen omen wydaje się zrozumiałe. Dodałbym tylko dwa przecinki: przed co i przed grając.