Słowo to jest enigmatyczne i zapewne autorzy tekstów używają go w różnych znaczeniach. W tytule płyty Lech Janerka również zapewne ukrył jakąś tajemnicę lub otworzył możliwość licznych interpretacji.
Wydaje mi się, że często słowo to może naśladować głośny, może rubaszny śmiech. W świecie teatru bywał to podobno skonwencjonalizowany zapis płaczu lub krzyku wypędzanego diabła. W języku francuskim słowo to nazywa odgłos głośno wyrażanego aplauzu lub niezgody. Pisze się też często (w Polsce Władysław Kopaliński w Słowniku wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych), że brouhaha [wym. bruaa] oznacza ‘zgiełk, wrzawę, harmider; zainteresowanie, rozgłos, podniecenie, o wiele przekraczające ważność albo znaczenie ich przyczyny’.
Dominuje francuska pisownia z -ou-. Uważa się też, że gromkie brouhaha pochodzi od hebrajskiego baruch habba ‘błogosławiony, który przychodzi’ (w imię Pańskie; por. Psalm 118, wers 26). Zwrot ten był używany często w modlitwach oraz jako formuła podziękowania i życzenia szczęścia podczas żydowskich wesel czy przy innych wydarzeniach. Zainteresowanych odsyłam do serwisu World Wide Words.