Łączna pisownia została wprowadzona w 1997 r., ale wciąż ma właściwie charakter zalecenia, gdyż nadal wolno pisać po staremu, byle świadomie. Gdy zaprzeczony imiesłów nie wykazuje żadnych oznak leksykalizacji, tzn. gdy nie przestaje być formą czasownika (co widać w tym, że przyłącza towarzyszące czasownikowi nazwy sprawcy czynności, jej obiektu, miejsca itp.), to rozdzielne pisanie go z partykułą negacji jest całkowicie uzasadnione, por. zarządzenia nie wprowadzające wyjątków od obowiązującej dotąd zasady albo sumy jeszcze nie obliczone przez rachmistrzów.
Pisownię łączną wprowadzono z zamiarem uproszczenie zasad ortografii, ponieważ kryterium decydujące o wyborze między zapisem łącznym a rozdzielnym – mianowicie leksykalizacja imiesłowu – było trudne do wyjaśnienia, a próby jego opisu w słownikach ortograficznych nie należały do udanych. Choć trudne, kryterium to jednak obowiązywało w praktyce, kompetentne ortograficznie osoby stosowały je i w razie potrzeby umiały uzasadnić swój wybór. Uproszczona pisownia ich nie zadowoliła, ponieważ zatarła istotne różnice znaczeniowe, które są widoczne, jeśli się zastanowić. Miarą niezadowolenia może być to, że nawet w tej uproszczonej pisowni dopuszczono wyjątki, czyli sytuacje, w których zaprzeczony imiesłów należy zapisać rozdzielnie, wbrew ogólnej regule. Szczegóły podaje par. [168] Wielkiego słownika ortograficznego PWN.