Zasadniczo wszystkie rzeczowniki męskoosobowe w mianowniku i wołaczu liczby mnogiej mogą występować w formach deprecjatywnych, które służą najczęściej do wyrażania oceny negatywnej. Są to formy rzadkie lub potencjalne (możliwe, lecz nie używane), choć niektóre spotyka się względnie często, np. policjanty, profesory. Mimo sporego niekiedy ładunku ekspresji negatywnej pozostają one formami męskoosobowymi, choć czasem – mając na względzie przede wszystkim łączliwość składniową – nazywa się je określeniem formy niemęskoosobowe.
Inna rzecz to sposób wyrażania owej deprecjatywności, gdyż tylko niektóre interesujące nas rzeczowniki przyjmują inną końcówkę dla wyrażenia oceny negatywnej, np. dziadowie – dziady, wariaci – wariaty. W wielu wypadkach końcówka jest taka sama, a zmienia się łączliwość z innymi wyrazami, np. ci wstrętni burżuje – te wstrętne burżuje.
Wyrazy tego typu nie są sprzeczne z poprawną polszczyzną, choć występują głównie w mowie potocznej, a w języku starannym z pewnością będziemy ich unikać. Częściej używane zostały odnotowane przez słowniki, lecz jako formy fleksyjne, nie odrębne wyrazy.
Wśród podanych przykładów są formy spotykane (np. policjanty, ministry), nie spotykane, lecz możliwe (np. psychologi), nie spotykane, bo nieprawdopodobne (np. sufie, ghazie), a wreszcie bardzo osobliwe (np. krajcze, podczasze).