Przepis dotyczący imiesłowów przysłówkowych jest prosty i nie daje piszącym swobody wyboru interpunkcji w zależności od znaczenia zdania. Mówi on, że rozwinięty imiesłów przysłówkowy należy bezwzględnie oddzielić przecinkiem od reszty zdania (albo dwoma przecinkami, jeśli imiesłów jest w środku), a nie rozwinięty (bądź jak wolą niektórzy: nierozwinięty) imiesłów przysłówkowy też zaleca się traktować w taki sposób, choć tu praktyka (zgodna ze starszą, niedawno zmienioną normą) jest inna. Wyjątki dotyczą zdań, w których imiesłowowy równowaznik zdania następuje po spójniku wymagającym przecinka, unikamy bowiem ujmowania spójnika w przecinki z obu stron. Na przykład zamiast: „Zawahał się, ale, spojrzawszy w niebo, poszedł dalej” napiszemy „Zawahał się, ale spojrzawszy w niebo, poszedł dalej” albo „Zawahał się, ale – spojrzawszy w niebo – poszedł dalej”.