Dwa przymiotniki, kupczy i kupny, które w gwarach mają dzisiaj to samo znaczenie ‘kupiony, a nie zrobiony w domu’, zostały utworzone od różnych podstaw słowotwórczych, za pomocą różnych sufiksów. Słownik staropolski notuje przymiotnik dzierżawczy kupczy, pochodzący od rzeczownika kupiec, w znaczeniu ‘związany z kupcem, handlem’. W tym samym znaczeniu występuje już wówczas przymiotnik kupiecki, który funkcjonuje do dzisiaj w języku ogólnym, natomiast przymiotnika kupczy nie notuje już Słownik polszczyzny XVI wieku. Jak pisze F. Sławski w Słowniku etymologicznym języka polskiego, kupczy był formacją północnosłowiańską (występował poza językiem polskim w językach wschodniosłowiańskich, w słowackim i czeskim). Dzisiaj na terytorium Polski notowany jest tylko w gwarach Polski wschodniej, na Warmii i Mazurach, na Kaszubach. „Po wzinie (winie) kupcym to potam je polóncka (‘zgaga’)’’, „Dawno gospodarze chodzili w portkach swoji roboty, kupce to tylko niał (miał) od święta’’ – usłyszeć można w powiecie ostrołęckim.
Przymiotnik kupny notowano właściwie na całym terytorium gwarowym (też tam, gdzie funkcjonuje kupczy, co można potraktować jako wpływ języka ogólnego, w którym kupny jest obecny od XIV wieku, a dzisiaj uważany za potoczny). Został utworzony od czasownika kupić i od początku miał znaczenie ‘kupiony, nabyty’.
Materiały, które posiada kartoteka Słownika gwar polskich PAN w Krakowie nie pozwalają odpowiedzieć na pytanie, czy zachowany w gwarach przymiotnik kupczy to regionalizm. Jednym z wymogów, by tak było, jest występowanie danej formy dialektalnej w mowie warstw wykształconych.
W Małopolsce jednak, oprócz wschodniej jej części, by zostać dobrze zrozumianym i nie poczuć się obco, trzeba niestety jeść kupne ciasto i kupny chleb, ponieważ kupczy, nawet jeśli jest regionalizmem, to tutaj nieznanym.