Dopóki wyrazy lub wyrażenia zapożyczone z innych języków nie przybiorą polskich form odmiany, dopóty pozostają nieodmienne. Dotyczy to zarówno łaciny, greki, jak i innych języków. Jedynie w liczbie mnogiej możemy użyć oryginalnej formy mianownika lm i stosować ją we wszystkich przypadkach zależnych w nieodmiennej postaci. Tak np. w liczbie pojedynczej bene natus, w liczbie mnogiej także bene nati, w lp terra incognita, w lm także terrae incognitae, w lp opus posthumum, w lm także opera posthuma, w lp lex, w lm także leges. Więcej przykładów można znaleźć w Wielkim słowniku wyrazów obcych PWN.
Pojawiają się jednak w literaturze i publicystyce przykłady użycia latynizmów w odmianie właściwej temu językowi i nie wydaje się, by można autorom z tego czynić zarzut. Oto kilka z nich: „Nie widać dostatecznego powodu, aby uznać prawidłowości przyrodnicze za nieobowiązujące w niszy ekologicznej hominis sapientis” (A. J. Wieczorkowski), „[…] doświadczenie hominis religiosi, nawet w swych ekstremalnych kształtach i przejawach, rozgrywa się bowiem w nieubłaganym splocie tego, co osobowe, i tego, co zbiorowe” (Z. Mikołejko), „Jest w tym z jednej strony franciszkanizm […], z drugiej niebywałe poczucie genii loci, traktowanie pejzażu, miejsca jako czegoś żywego, duchowego i niepowtarzalnego” (P. Kuncewicz). „Nie pomagały głupie figle: przewieszenie szyldu akuszerki optykowi, optyka szewcowi, a szewca – profesorowi zwyczajnemu Wszechnicy Jagiellońskiej, Almae Matris dostojnej, której niegodne szczenięta tak oto baraszkowaliśmy przy cycku” (M. Wańkowicz).
Zasad odmiany próżno by szukać nawet w słownikach łacińsko-polskich, a co dopiero w publikacjach słownikowych dotyczących języka polskiego, i nikła jest nadzieja, by się w nich pojawiły.