W Zasadach pisowni słownictwa religijnego (wydanych pod auspicjami RJP) zaleca się pisownię łaska Boża lub – „dla podkreślenia ważności pojęcia i postawy czci” (s. 30) – Łaska Boża. Dalej wyjaśniono, że słowo Boży „zawsze piszemy dużą literą jako przymiotnik dzierżawczy”. Uwaga ta znalazła się w rozdziale Nazwy pojęć religijnych, więc nie przekreśla możliwości zapisu małą literą słowa boży w innych kontekstach, np. iskra boża 'talent', palec boży 'zdarzenie traktowane jako interwencja sił nadprzyrodzonych', boża krówka 'biedronka', a także (ktoś) z bożej łaski 'ktoś pozbawiony talentu lub kwalifikacji'.
Zresztą nawet w znaczeniu religijnym spotyka się, i to nierzadko, zapisy łaska boża. Nie są one wcale dowodem laicyzacji postępującej w naszych czasach, wprost przeciwnie – świadczą o przenikaniu się od dawna sfery świętej i świeckiej w naszym życiu. Mam wrażenie, że Zasady pisowni słownictwa religijnego nadużywają wielkich liter, a mówiąc dokładniej – nakazują ich użycie tam, gdzie zwyczaj językowy dopuszczał i dopuszcza wariantywność. Zupełnie tak, jakby przez powiększanie zakresu stosowalności wielkiej litery można było poszerzać sferę sacrum i nawracać wątpiących na łono kościoła (tj. Kościoła).