Lubialność to całkiem dobre słowo, zbudowane poprawnie na wzór takich rzeczowników jak zapadalność (na jakieś choroby) lub umieralność. Przepraszam za jednorodny dobór przykładów, ale starałem się o rzeczowniki w pełni analogiczne, utworzone bezpośrednio od czasowników, a nie od przymiotników (nie używa się bowiem słów zapadalny, umieralny, podobnie jak czysto potencjalną formacją jest lubialny, w praktyce zastępowaną przez dający się lubić).
Lubialność brzmi oficjalnie, potocznie powiemy, że ktoś ma dużo lajków (wolę tak pisać niż lików), a nie że ma dużo punktów lubialności. Niedawno zresztą ktoś zwrócił uwagę w poradni – nareszcie! – że facebookowe „Lubię to!” jest mylnym tłumaczeniem z angielskiego, po polsku powinniśmy mówić „Podoba mi się!”. Idąc tym tropem, natrafiamy jednak na jeszcze większe trudności, bo czy można polubić podobalność? Problemy biorą się stąd, że staramy się o rozwiązanie słowotwórcze zamiast po prostu oddać sens. Całkiem zgrabny byłby np. wskaźnik sympatii.
Bardziej niż lubialność zwróciło moją uwagę to, że nie odmienia Pan YouTube'a ani FaceBooka. Nie rozumiem tego: przecież odmiana skraca dystans, a skrócenie dystansu jest wyrazem pozytywnych uczuć. Cieszy Pana lubialność Pana filmów na YouTubie, a obchodzi się Pan z nim tak, jakby Pan YouTube'a nie lubił.