Problem dotyczy celownika, ponieważ coraz więcej osób używa tu krótkiej, a więc tradycyjnie nieakcentowanej formy mi w pozycji pod akcentem. Zgodnie z obecną normą we wszystkich podanych przez Panią przykładach powinna wystąpić forma mnie. Na gruncie tej normy jedyne zdania z mi w pozycji akcentowanej to te, w których zaimek użyty jest w supozycji materialnej, np. „Nie mów mi, tylko mnie”.
Normy jednak są zjawiskiem zmiennym, a sytuacja z mi dojrzewa do tego, by w języku mówionym zmianę zaakceptować. Mnie ona osobiście jeszcze razi, ale należy zauważyć, że byłaby ona uproszczeniem w polskim systemie zaimkowym (innym razem uzasadniałem w poradni dlaczego), i to nie jedynym w historii polskich zaimków. Może stanie się tak, jak w wypadku biernikowego tę: tę (!) formę i tylko tę akceptuje się w języku pisanym, ale w mowie powszechne jest i tolerowane biernikowe tą.