Decyzja o odmienianiu nazwiska i o tym, w jaki sposób to robić, zależy przede wszystkim od jego zakończenia fonetycznego, a także od płci osoby, która to nazwisko nosi. Spośród podanych przykładów dwa wydają się niekłopotliwe: Tomasz Türna i Toomas Reenpää, choć za każdym razem podejmiemy inne decyzje fleksyjne.
Pierwsze nazwisko powinno zostać odmienione – tak jak na przykład rzeczowniki urna, tawerna, czyli: nie ma Tomasza Türny, przyglądam się Tomaszowi Türnie, widzę Tomasza Türnę, idę z Tomaszem Türną, myślę oTomaszu Türnie.
Drugie nazwisko (Reenpää) pozostanie nieodmieniane, ponieważ kończy się dźwiękiem obcym polszczyźnie (długą samogłoską podobną do dźwięku między „a” a „e”) – to umiemożliwia zakwalifikowanie nazwiska do któregokolwiek z polskich wzorców fleksyjnych.
Co do trzeciego przykładu (Laikmaa), widzę dwie teoretyczne możliwości: odmienianie go tak jak na przykład rzeczownika magma – przy czym oba końcowe a, oznaczające długą samogłoskę, należałoby potraktować jak końcówkę M.lp. i wymieniać w przypadkach zależnych na inne końcówki (D. Laikmy, C. Laikmie, B. Laikmę, N. Laikmą, Ms. Laikmie) – albo nieodmienianie go ze względu na nietypową – w odniesieniu do polszczyzny – zależność graficzno-fonetyczną (dwie litery a oznaczają jedną głoskę).