odmiana nazwisk zakończonych na -o
„Słowiańskie nazwiska zakończone na -o odmieniamy jak nazwiska zakończone na -a” (Słownik nazw własnych). Zgodnie z tym: z Latą, Klaczką, Sopoćką i… Puzią. W zasadach pisowni stoi, że „nazwiska włoskie zakończone na -o odmieniają się tak, jak polskie nazwiska typu Puzio”. Przykłady (z Boccacciem, Leoncavallem) zwrotnie sugerują, że z Puziem. Czy „nazwiska typu Puzio” są przemilczanym w zasadach wyjątkiem. A Rechnio – czy jest „typu Puzio”?
Powinno być „Słowiańskie nazwiska zakończone na -o po spółgłosce twardej odmieniamy jak nazwiska zakończone na -a”. Tym samym Rechnio odmieniamy jak Puzio: DB. Rechnia, Puzia, C. Rechniowi, Puziowi, N. Rechniem, Puziem, Ms. Rechniu, Puziu.
-
7.11.2020
Panie Profesorze, istnieje na Mazowszu i Podlasiu nazwisko Końsko. Kłopoty z nim niemałe, bo prości ludzie na wsi mają skłonność do uproszczenia fonetycznego i mówią: „Kąśko”, a ci, którzy dają radę wymowie właściwej, nie radzą sobie z odmianą i są skłonni przekonywać, że tego nazwiska się nie odmienia. Czy dobrze kombinuję, że mamy tu do czynienia z chłopskim przezwiskiem „Konisko”, więc odmiana będzie następująca: Końsko – Końska – Końsce – Końska – Końskiem – Końsku?
Łączę wyrazy szacunku
Henryk Kalata -
7.11.2020
Szanowny Panie,
niezależnie od pochodzenia nazwiska ma ono odmianę żeńską: M. Końsko, D. Koński, C. Końsce, B. Końskę, N. z Końską, Ms. (o) Końsce.
Słowiańskie nazwiska męskie zakończone na -o poprzedzone spółgłoską twardą odmieniają się jak rzeczowniki żeńskie.
Z pozdrowieniami
Katarzyna Kłosińska, Uniwersytet Warszawski
