Pyta Pani o to, czy człowiek może zaciągać zobowiązania sam wobec siebie. Myślę, że tak i że nie trzeba nawet o to pytać filozofów. Niejedna nastolatka może sobie np. postanowić, że schudnie, aby dorównać idealnemu wyobrażeniu młodej kobiety naszych czasów, i będzie sama przed sobą winić się z powodu zjedzenia każdego ciastka – albo rozgrzeszać. Niejeden raz mówimy: „Przysiągłem sobie, że…” – to też jest rodzaj zobowiązania wobec samego siebie. Z oglądu przykładów w NKJP wynika wprawdzie, że różnych zadań podejmujemy się zwykle w obecności innych, którzy mają ocenić, czy wykonaliśmy je, czy nie. Nic jednak nie przeszkadza, abyśmy sami byli sędziami dla siebie. W przeciwnym razie rozbitek na bezludnej wyspie nie mógłby się podjąć niczego.