Polska terminologia piłkarska – na co zwrócił moją uwagę badacz polskiej leksyki sportowej, prof. Bogusław Nowowiejski – pojawiała się w polszczyźnie na przełomie XIX i XX wieku, a upowszechniła w okresie międzywojennym. W roku 1939 notuje ją (aut, drybler, football, footballista, gol, golkiper, korner, stoper) słownik wyrazów obcych Everta, Trzaski, Michalskiego. Czy któreś i ewentualnie które z tych słów zanotował wcześniej tzw. słownik warszawski, może Pan sam łatwo sprawdzić (słownik jest dostępny w formie skanów w internecie).
Wyrazy pomoc i pomocnik istniały oczywiście wcześniej. Ich nowe znaczenia – kontynuuję informacje otrzymane od prof. Nowowiejskiego – są rezultatem specjalizacji znaczeń, procesu częstego w języku. Znacznie ciekawszy jest przymiotnik (imiesłów) spalony, powiązany z czasownikami palić, spalić. Jako termin (czasem w wyrażeniu pozycja spalona) funkcjonuje on nie tylko w piłce nożnej, ale też w rugby i hokeju. Co więcej, także w innych dyscyplinach sportu znane są sfrazeologizowane połączenia typu spalić bój (rwanie, podrzut) w podnoszeniu ciężarów, spalić skok (w dal, w trójskoku), spalić rzut (dyskiem, młotem, oszczepem). Wygląda więc na to, że spalony to 'zepsuty, nieudany', por. w Uniwersalnym słowniku języka polskiego: „spalić, położyć dowcip”. Sięgając głębiej w przeszłość, należałoby wziąć pod uwagę frazeologizm coś spaliło na panewce 'coś się nie udało, zakończyło się niepowodzeniem, zawiodło'.
Co do angielskiego ofsajdu zaś – pisze mój informator – sprawa jest oczywista, dosłownie zawodnik jest poza linią (obrońców), czyli offside. I nie ma to żadnego związku z rodzimym spalonym (poza oczywiście tą samą referencją).