Jest ogólna zasada, aby nie wydzielać przecinkiem okolicznika otwierającego zdanie, np. „Po powrocie z wakacji | miała znów mnóstwo pracy” albo „Wbrew najczarniejszym przewidywaniom | chory szybko wracał do zdrowia”. W miejscach oznaczonych tutaj pionową kreską może pojawić się krótka pauza w wymowie, ale nie przecinek.
Wyliczenie słów, od których może zaczynać się okolicznik, jest praktycznie niemożliwe, choćby dlatego, że może się on zaczynać nazwą własną. Interpunkcja polska ma w ogóle charakter raczej gramatyczny niż leksykalny, tzn. odzwierciedla budowę zdania, w mniejszym stopniu zaś wynika z użycia w nim konkretnych słów.
Jak wiadomo, nie ma reguły bez wyjątków, tak jest i w tym wypadku. Na przykład jeśli częścią okolicznika jest uboczny zwrot o charakterze wtrącenia, to zwrot ów ujmujemy w dwa przecinki, z których drugi zbiega się z końcem okolicznika, np. „Po powrocie z wakacji, tym razem wyjątkowo długich, miała znów mnóstwo pracy”.