rodzajniki i przyimki oznaczające szlachectwo w zapisie nazwisk
jakie zasady rządzą zapisem dodatkowych cząstek (takich jak tytuły i in.) przy nazwiskach obcych? J. Le Carre, G. Le Bon, S. Van Boening, H. Don Pedro, A. De Morgan, A. de Moivre, J. d'Havier, J. Le Rond d'Alembert, A. de Mello. Czy le, van, don zawsze zapiszemy wielką literą? Wygląda to tak, jakby cząstka de raz wchodziła w skład nazwiska, raz nie. Czy 'd jest zawsze skróconą formą de w tym drugim wypadku, czy jednak może się zdarzyć '?
Z poważaniem
Czytelnik
23.12.2014
23.12.2014
Szanowni Państwo,jakie zasady rządzą zapisem dodatkowych cząstek (takich jak tytuły i in.) przy nazwiskach obcych? J. Le Carre, G. Le Bon, S. Van Boening, H. Don Pedro, A. De Morgan, A. de Moivre, J. d'Havier, J. Le Rond d'Alembert, A. de Mello. Czy le, van, don zawsze zapiszemy wielką literą? Wygląda to tak, jakby cząstka de raz wchodziła w skład nazwiska, raz nie. Czy 'd jest zawsze skróconą formą de w tym drugim wypadku, czy jednak może się zdarzyć '?
Z poważaniem
Czytelnik
Zasada rządząca zapisem tego typu nazwisk jest prosta. Wielką literą zapisujemy rodzajniki (ewentualnie zrost dwóch rodzajników lub przyimka i rodzajnika) wchodzące w skład nazwiska, np. Olivia De Havilland, Giovanni Della Casa, Charles Edouard La Haye, Eva Van Der Gucht. Przy szeregowaniu alfabetycznym nazwiska tego typu ustawiamy według pierwszej litery rodzajnika. Małą literą zapisuje się natomiast przyimki oznaczające szlachectwo, np. Jean d’Alembert, Robert-Alain de Beaugrande, Max von Sydow, Teun A. van Dijk, Johannes Hendrik van den Broek. Przyimki nie stanowią właściwej części nazwiska i nie uwzględnia się ich przy szeregowaniu alfabetycznym.
Tym, co sprawia kłopot w tego typu sytuacjach, nie jest nieznajomość reguły rządzącej zapisem, lecz wiedza na temat tradycji zapisu nazwiska danej osoby. W przypadku mniej popularnych nosicieli nazwisk – nie uwzględnianych w słownikach ortograficznych – trzeba odwoływać się do wiarygodnych źródeł.
Tym, co sprawia kłopot w tego typu sytuacjach, nie jest nieznajomość reguły rządzącej zapisem, lecz wiedza na temat tradycji zapisu nazwiska danej osoby. W przypadku mniej popularnych nosicieli nazwisk – nie uwzględnianych w słownikach ortograficznych – trzeba odwoływać się do wiarygodnych źródeł.
Adam Wolański
