W żargonie wydawniczym taki izolowany na końcu wiersza jednoliterowy spójnik bądź przyimek nazywa się sierotą. Pozostawianie jednoliterowych wyrazów na końcu wiersza powoduje, że przy prawej krawędzi kolumny – między przedostatnim wyrazem a „sierotą” wyjustowaną do prawej – tworzą się nienaturalnie duże odstępy, które są po pierwsze nieestetyczne, a po drugie zaburzają prawidłowy odbiór tekstu. Dlatego też w dawnych normach branżowych dla pracowników poligrafii oraz w podręcznikach zecerstwa pisano, że „sieroty” należy przenosić do następnego wiersza. Współcześnie zasada ta została sformułowana w kompendium Polszczyzna na co dzień, w którym w rozdziale poświęconym poprawności typograficzno-edytorskiej mówi się, że w „wierszach tekstu, które liczą powyżej 40 znaków, nie należy pozostawiać na końcu wiersza jednoliterowych spójników i przyimków złożonych pismem tekstowym lub wersalikowym”. Przy składzie liczącym mniej niż 40 znaków w wierszu obligatoryjne przestrzeganie tej zasady może powodować powstawanie w łamach nienaturalnie dużych odstępów międzywyrazowych, które są nieestetyczne i mocno zakłócają lekturę tekstu.