To jest trochę tak jak w wypadku nazwisk węgierskich: w tekstach obcojęzycznych występuja w użyciu oba warianty szyku, bo czasem sami nosiciele się przedstawiają z europejska, a czasem specjaliści hungaryści, koreaniści, sinolodzy, wietnamiści czy japoniści z danego kraju stosują szyk oryginalny, bo europejski ich razi. Występuje tu jednak pewna różnica związana z samymi językami, mianowicie wyjątkiem są chińskie z pochodzenia nazwiska Azjatów kontynentalnych, gdzie przestawka europeizująca bardziej razi specjalistów niż szyk pierwotny, który jest bardziej związany i ustandaryzowany. Przeważa w nim jednosylabowe w większości nazwisko (w wietnamskim kobiety często mają drugi człon nazwiska Thi 'z rodu' np. Nguyen Thi), a potem dwusylabowe i zarazem dwuczłonowe w większości, choć nie zawsze, imię.
W publikacjach polskojęzycznych spotyka się więc oba porządki w antroponimach japońskich, specjaliści częściej używają szyku japońskiego, np. Kawabata Yasunari, zwykli ludzie zaś odwracaja Yasunari Kawabata. Sami Japończycy ze względów towarzyskich na swoich wizytówkach odwracają szyk, czyniąc gest w stronę zwyczaju dla nich międzynarodowego, podobnie zachowują się Koreańczycy, Chińczycy czy Wietnamczycy, nie da się zatem tego uregulować w sposób jednostronny na rzecz którejkolwiek opcji. W wypadku postaci historycznych nikt chyba nie stosuje jednak szyku np. Zedond Mao ani Tse-tung Mao, gdyby wziąć za przykład nazwisko tego akurat tyrana, którego frekwencja tekstowa skutecznie ujednolica oryginalny porządek. Ale już np. znany nam z propagandy stalinowskiej Li Synman (koreański Piłsudski), właściwie Yi Sŭngman, czasem pisany jak Lee Seung Man lub Lee Seung-man, bywa w Ameryce często pisany jako Sungman Ree lub Sungman Rhee (wydłużanie grafemiczne zbyt krótkich nazwisk koreańskich to zabieg wtórny, bo jego nazwisko składa się z jednej samogłoski i brzmi faktycznie I).
Trzeba więc w pisaniu tekstów dawać czytelnikowi szansę na identyfikację przyjmowanej konwencji, a w czytaniu starać się jej dociec.