Słowo zostało po raz pierwszy zanotowane w słowniku Doroszewskiego (w każdym razie, jeśli chodzi o tzw. słowniki ogólne), w pisowni z podwojonym nn, z przykładem, ale bez wskazania źródła, co dla tego słownika nietypowe. Zapis z nn powtórzono potem w innych słownikach, chyba bez większego namysłu. W czasownikach pochodnych, tworzonych w analogiczny sposób, nie powtarza się końcowej spółgłoski tematu podstawowego rzeczownika, por. usynowić, nie usynnowić, także przecenić, nie przecennić. Forma unasienniać sprawia takie wrażenie, jakby pochodziła od przymiotnika nasienny, ale jej znaczenie tego nie potwierdza. Trzeba więc uznać, że jest to forma dziwna, nieuzasadniona.
Może dlatego w piśmiennictwie fachowym, jak Pan zaobserwował, spotyka się niemal wyłącznie formę unasieniać. W NKJP, obejmującym teksty różnego rodzaju, unasienniać ma jednak przewagę, która zwiększa się jeszcze, gdy zamiast liczby użyć uwzględnić liczbę źródeł. W tej sytuacji najrozsądniej byłoby oba warianty uznać za dopuszczalne.