Chodzi o to, że tradycyjne przymiotniki od nazw miejscowych próbuje się (przeważnie skutecznie) zastępować nowymi, o bardziej regularnej budowie. Przykłady można mnożyć: od Zabrze mamy tradycyjny przymiotnik zabrski i nowszy zabrzański, ale ten drugi zdobył już znaczną przewagę; od Radomsko jest dziś wyłącznie radomszczański, choć jeszcze w dwudziestoleciu międzywojennym używano formy radomski (jak Lesko – leski), w tym samym czasie pojawił się przymiotnik zawierciański i szybko wyparł tradycyjny – zawiercki.
Nietrudno zauważyć, że nowe przymiotniki mają bardziej przejrzystą budowę słowotwórczą, niekiedy też dodatkowe zalety, bo radomski jest kojarzony przede wszystkim z Radomiem, radomszczański zaś jest jednoznaczny. Przejrzystość budowy wyrazu jest dla nas ważna, bo nazw miejscowości mamy w Polsce kilkadziesiąt tysięcy, a praktycznie od każdej z nich można utworzyć przymiotnik. Gdyby przymiotników o mało czytelnej budowie było dużo, znacznie obciążałoby to naszą pamięć. Dziś już tylko większe miasta mogą zachować tradycyjne przymiotniki: Bydgoszcz ma bydgoski, Lublin – lubelski, i niewiele więcej.
Przymiotnik wiski jest właśnie takim przymiotnikiem tradycyjnym, którego z powodzeniem można używać z rejonie Wizny. Polacy dziś, nie znając pochodzenia tego przymiotnika, raczej nie będą w stanie powiązać go z nazwą podstawową. Problem ten rozwiązuje forma wizeński, nowsza, choć prawdopodobnie znana już w XIX wieku.
Konkluzja: nic nie stoi na przeszkodzie, by używać obu przymiotników, tradycyjnego i nowszego. Jest to bardzo rozumne rozwiązanie, bo daje użytkownikom języka niemałe korzyści.