Rzeczywiście, rzeczownik wróżka zawiera ten sam rdzeń co wróg. Alternacja ó do o jest wynikiem tak zwanego wzdłużenia zastępczego, a alternacja g do ż – wynikiem pierwszej palatalizacji prasłowiańskiej. Obie są tu uzasadnione z etymologicznego i strukturalnego punktu widzenia. Nieco inaczej należałoby jednak pokazać związek znaczeniowy między tymi dwoma wyrazami. Jeszcze w XIX wieku, rzeczownik wróg znaczy tyle co ‘los nieuchronny, przeznaczenie, fatum’ (takie znaczenie podaje na przykład Słownik języka polskiego z 1861 roku, zwany Słownikiem wileńskim); podobnie: w Słowniku języka polskiego wydawanym w latach 1900–1927 (tzw. warszawskim) odnajdujemy znaczenie ‘przeznaczenie, dola, los, fatum’. A zatem wróżka to ta, która wieszczy o wrogu, czyli ‘losie’ i niekoniecznie rzeczownik ten musi nieść znaczenie pejoratywne. Znaczenie o takim zabarwieniu mógł nieść, jeśli wróżka wieszczyła wrogi, czyli ‘przepowiednie złowrogie, złe znaki’ (takie znaczenie jako drugie podaje wspomniany słownik warszawski). W podobny sposób etymologię wróżki, wiążąc ją z wrogiem (zarówno w znaczeniu neutralnym, jak i nacechowanym), tłumaczy Aleksander Brückner w Słowniku etymologicznym języka polskiego z 1927 roku.
Na marginesie warto dodać, że rzeczownik wróg jeszcze w XX wieku w zależności od znaczenia miał inną fleksję, a zatem w znaczeniu ‘los’ w liczbie mnogiej przyjmował tylko formę wrogi, w znaczeniu ‘nieprzyjaciel’ zaś wrogi, wrodzy lub wrogowie.