dysydent
Wielki słownik ortograficzny PWN*
dysydent -n•cie; -n•ci, -n•tów
Słownik języka polskiego PWN*
dysydent
• dysydencki • dysydentka
1. «człowiek przeciwstawiający się panującej władzy, represjonowany z tego powodu»
2. daw. «człowiek wyznający inną religię chrześcijańską niż katolicka»
• dysydencki • dysydentka