W rozważaniach o słowie drużbant istotny wydaje mi się czynnik terytorialny i chronologiczny. Słownik gwar polskich Instytutu Języka Polskiego PAN notuje rzeczownik drużbant ‘jeden z młodych mężczyzn towarzyszących panu młodemu podczas obrzędów weselnych’ z północno-wschodniej części polskiego obszaru językowego: sporadycznie z Mazur, z Suwalszczyzny, Białostockiego, okolic Bielska Podlaskiego i Białej Podlaskiej, a także z Grodzieńszczyzny i Wileńszczyzny. Drużbantka zanotowana została na Wileńszczyźnie oraz w pow. bialskim i suwalskim. To taka „nisza ekologiczna’’ omawianych wyrazów. Także współcześnie są one tam, a zwłaszcza drużbant, używane w naturalnych kontekstach, co potwierdza krótka kwerenda internetowa.
Powojenne przemieszczenia ludności spowodowały przemieszczenie się części słownictwa północnokresowego na Pomorze Zachodnie czy w Zielonogórskie. Ale drużbant ma szansę znajdować się w biernym słownictwie wszystkich edukowanych użytkowników języka polskiego, gdyż używała go mieszkająca w Grodnie Eliza Orzeszkowa, także opisując wesele w Nad Niemnem. Tu być może tkwi źródło współczesnego rozszerzania się geograficznego zasięgu drużbanta, czemu sprzyjają opisane powyżej stosunkowo nowe procesy leksykalne i psychiczne (tendencja do jednoznaczności i unikania homonimii) oraz ogólna „moda’’ na tworzenie rzeczowników osobowych z przyrostkiem -ant (por. załogant, ścigant, molestant).
Sprzężenie wszystkich tych czynników może być przyczyną tego, że nazwa drużbant podobno jest używana także w Makowie Podhalańskim.