korona
Wielki słownik ortograficzny PWN*
Korona (Królestwo Polskie) -nie, -nę: Korona Królestwa Polskiego
korona -onie, -onę; -on
Trzy Korony (geogr.) Trzech Koron
Słownik języka polskiego PWN*
korona
1. «symbol władzy monarchy w postaci złotej, bogato zdobionej obręczy wkładanej na głowę»
2. «władza królewska; też: królestwo»
3. przen. «ukoronowanie, uwieńczenie»
4. «przybranie głowy przypominające koronę monarszą»
5. «górne rozgałęzienie drzewa»
6. «jednostka monetarna w Czechach, Szwecji oraz Danii i Norwegii, a także do 2009 w Słowacji i do 2011 r. w Estonii»
7. «górna część zęba»
8. «proteza nakładana na ząb»
9. «część okwiatu»
10. «wieńcząca część muru»
11. «górna, wierzchnia część nasypu, drogi itp.»
12. «zespół najwyższych szczytów górskich na danym obszarze»
13. «uczesanie z upiętych dookoła głowy warkoczy»
14. «w brydżu: pięć honorów lub cztery asy»
15. «wierzchołkowe rozgałęzione rogi jelenia»
16. zob. fermata.
17. Korona «od 1569 r.: Królestwo Polskie w odróżnieniu od Litwy»
18. «jednostka monetarna w dawnych Austro-Węgrzech»
korona cierniowa «rozgwiazda o ramionach okrytych jadowitymi kolcami, żyjąca u wybrzeży Australii»
Zasady pisowni i interpunkcji
Porady językowe
Korpus Języka Polskiego PWN
Encyklopedia PWN
Synonimy
Zagraj z nami!
