spalić
Wielki słownik ortograficzny PWN*
Słownik języka polskiego PWN*
spalić — spalać
1. «zniszczyć coś ogniem; też: zniszczyć komuś dobytek ogniem lub zabić kogoś, poddawszy go działaniu ognia»
2. «zbyt mocno przygrzać, wysuszyć gorącem lub mocno opalić na słońcu»
3. «zniszczyć lub uszkodzić coś środkami chemicznymi albo prądem o zbyt dużym natężeniu»
4. «zużyć coś jako paliwo»
5. «o organizmach żywych: utlenić substancje pokarmowe, wyzwalając ciepło i energię»
6. «w niektórych grach sportowych: zagrać niezgodnie z przepisami»
7. daw. «o broni palnej: wystrzelić»
spalić się — spalać się
1. «zostać zniszczonym przez ogień; też: stracić życie lub dobytek wskutek pożaru»
2. «zostać zniszczonym lub uszkodzonym środkami chemicznymi albo prądem o zbyt dużym natężeniu»
3. «wyczerpać się w intensywnym działaniu»
4. «zostać spalonym, wysuszonym lub przypalonym wskutek gorąca; też: mocno opalić skórę»
5. pot. «zostać zdekonspirowanym»
6. «o substancjach pokarmowych w organizmach żywych: utlenić się, wyzwalając ciepło i energię»
pozycja spalona «pozycja atakującego zawodnika na boisku powodująca unieważnienie zagrania i przyznanie rzutu wolnego stronie przeciwnej»
Porady językowe
Korpus Języka Polskiego PWN
Encyklopedia PWN
Synonimy
Zagraj z nami!
