[11] 4.2. Końcówka -ę w wybranych formach deklinacyjnych

4.2. [11] Końcówka -ę w wybranych formach deklinacyjnych
W wygłosie dopuszczalna jest zarówno wymowa tej samogłoski z lekką nosowością (bardziej staranna), jak i bez nosowości, np. [idę] lub [ide], [kredę] lub [krede]. Zawsze jednak piszemy ę.
Zapis z literą ę występuje:
a) w bierniku liczby pojedynczej rzeczowników rodzaju żeńskiego, np.
córkę, lodówkę, ławkę, matkę, reklamę, siatkę, tablicę, wodę, zakrętkę, żmiję;
b) w mianowniku i bierniku pewnej grupy rzeczowników rodzaju nijakiego w liczbie pojedynczej, np.
cielę, imię, kocię, ramię, siemię, znamię;
c) w tzw. krótkich formach zaimków osobowych mię (przestarz.) i cię oraz w zaimku zwrotnym się.
 
 
zgłoś uwagę
Przeglądaj słowniki
Przeglądaj Słownik języka polskiego
Przeglądaj Wielki słownik ortograficzny
Przeglądaj Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego