[424] 96.1. Dwukropek używany do przytoczenia czyichś lub własnych słów

96.1. [424] Dwukropek używany do przytoczenia czyichś lub własnych słów
Dwukropka używamy, przytaczając czyjeś lub własne słowa, np.
Nigdy nie wypowiedział Ludwik, powiada Bertrand, „niedorzecznych słów”: „Państwo to ja” (znowu legenda?), natomiast on sam był przez całe życie niestrudzonym sługą Francji.
(T. Boy-Żeleński)
Czyli jedynie to, co jest wymysłem, zalicza się do literatury, natomiast jeżeli ktoś powie: „i ja tam byłem, miód, wino piłem”, już jest podejrzany, bo może wierzy, że to wszystko zdarzyło się naprawdę?
(C. Miłosz)
Przytoczone słowa rozpoczynamy wielką literą zawsze wtedy, gdy cytat składa się z dwu lub więcej zdań; cytaty krótsze możemy rozpoczynać literą małą.
Tekst cytowany po dwukropku należy wyodrębnić za pomocą jednego z trzech sposobów:
— myślnikami, np.
Wyciągam portfel i mówię rzeczowym tonem: — Potrzeba wam pewnie pieniędzy, mogę wam z przyjemnością pożyczyć — ale na ten widok twarz jego nabiera tak strasznej dzikości, że chowam czym prędzej pugilares.
(B. Schulz)
— cudzysłowem, np.
Można powiedzieć: „Sztuka jest konstruowaniem czystych form”, tak zrobił S.I. Witkiewicz. Albo: „Sztuka jest odzwierciedlaniem rzeczywistości”, tak czyniło i czyni wielu. Albo: „Sztuka jest ekspresją”, tak ją określał Croce.
(W. Tatarkiewicz)
— kursywą, np.
O Stanisławie Witkiewiczu z pochyleniem głowy [...] powiedzieć trzeba: oto człowiek wielki.
(W. Orkan)
 
 
zgłoś uwagę
Przeglądaj słowniki
Przeglądaj Słownik języka polskiego
Przeglądaj Wielki słownik ortograficzny
Przeglądaj Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego