[248] 66.6. Nazwiska kończące się w wymowie na -y lub -i po spółgłosce

66.6. [248] Nazwiska kończące się w wymowie na -y lub -i po spółgłosce
Nazwiska angielskie i francuskie kończące się w wymowie na -y lub -i po spółgłosce (pisane przez -y, -ie) odmieniają się w liczbie pojedynczej jak przymiotniki. Nazwiska na -y w dopełniaczu, celowniku i bierniku piszemy z apostrofem, gdyż głoska ta w tych przypadkach nie jest wymawiana; nazwiska zakończone na -i, -ie — bez apostrofu, np.
Lully, Lully’ego, Lully’emu, z Lullym, o Lullym;
Murphy, Murphy’ego, Murphy’emu, z Murphym, o Murphym;
O’Kelly, O’Kelly’ego, O’Kelly’emu, z O’Kellym, o O’Kellym;
Valéry, Valéry’ego, Valéry’emu, z Valérym, o Valérym;
Christie, Christiego, Christiemu, z Christiem, o Christiem;
Muskie, Muskiego, Muskiemu, z Muskiem, o Muskiem.
Nazwa własna Piotr Curie tradycyjnie pozostaje w postaci nieodmienianej (jednakże przede wszystkim ze względu na zwyczaj użycia tego nazwiska z imieniem, gdyby nazwisko Curie oznaczające mężczyznę wystąpiło samodzielnie, należałoby je odmieniać według powyższego wzoru).
a) Nazwiska Francuzów i Anglików zakończone na -i są z reguły pochodzenia włoskiego i odmieniają się tak jak podobne nazwiska włoskie — zob. 68.
b) W liczbie mnogiej nazwiska zakończone na -y, -i, -ie występują zwykle z imionami, nazwami, tytułami — toteż nie są odmieniane, np. bracia Kennedy (ale też wyjątkowo: o Kennedych), o państwu Murphy.
 
 
zgłoś uwagę
Przeglądaj słowniki
Przeglądaj Słownik języka polskiego
Przeglądaj Wielki słownik ortograficzny
Przeglądaj Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego