Bodaj pochodzi od staropolskiego bog daj ‛niech Bóg da’, ale dziś częściej występuje w złorzeczeniach niż w słowach dobrych życzeń.

W słowniku Doroszewskiego serię przykładów otwiera: „Bodaj was cholera wydusiła, złodzieje”, a kończy „Bodaj to żonka ze wsi! – A z miasta – Broń Boże!”. U Lindego, półtora wieku wcześniej, porządek był odwrotny: od „Bodaj ta cnota dzisia w wielu sercach była wyrażona!” do „Bodaj wypił pająka! Bodaj się udławił!”. Jest tam też bodaj retoryczne: „Jeżeli kłamię, bodajem się udławił, bodajem skonał”. Dziś można by je dedykować politykom.